امشب باز هم از آن شبهایی بود که فعالیت علمی زیادی داشتم.یعنی بسیاری از شب را به بیداری گذرانده بودم.برخی از آثار ویادداشت هایم را ویرایش کرده وسامان می دادم .به علت کار زیاد وخستگی مفرط که هرگز احساس نمی کردم چون عشق به کار دارم وتعهد نسبت به مردمم ودر واقع همین چیز هاست که مرا زنده وسر پا نگه می دارد.ناگهان دلم عذا خواست وچایی .به طرف آشپز خانه رفتم وزیر کتری وقوری را روشن کردم وبرنجی که از دیشب در قابلمه مانده است کمی برای خوردن گرم می کنم .اما مگر غم این خفته چند می گذارد که من زندگی معمولی وطبیعی داشته باشم.نابه سامانی های اجتماع که هرروز بیشتر می شود.مشکلات جوانان وکودکان وبی مبالاتی نسبت به تربیت وتعلیم آنها،کمبودی که برای خوراک وپوشاک وتحصیلات آنها وجود دارد نه تنها دل من بلکه هر انسان مسئول و متعهد را به درد می آورد.در همین اندیشه ها بودم که بحث انتظار به خاطرم خطور کرد.واندکی مرا آرام کرد.وبی اختیار این شعر حافظ را که ترجمان حال همه است با خود زمزمه می کردم :
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی
دایم گل این بستان شاداب نمی ماند دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
دیشب گله زلفش باباد همی گفتم گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صد باد صبا اینجا با سلسله می رقصند این است حرف ای دل تا باد نپیمایی
مشتاقی ومهجوری دور از تو چنانم کرد کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم رخساره به کس ننمود آن شاهد هر جائی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی
دردایره قسمت ما نقطه تسلیمیم لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی
فکر خود ورای خود در عالم رندی نیست کفر است در این مذهب خود بینی وخود رایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
کلمات کلیدی:
